گرامی باد خاطره رفقای قهرمان گروه “آرمان خلق”

برگرفته از نشریه پیام فدایی شماره ۶۵ مورخ مهرماه ۱۳۸۳

“آرمان خلق” نامی آشنا در تاریخ مبارزات مردم ماست. در اواخر سال‌های دهه چهل، جنبش انقلابی خلق‌های ایران در حال از سر گذراندن نقطه عطف بزرگی بود. در ورای سرکوب و خفقان جهنمی رژیم وابسته به امپریالیسم شاه در شرایطی که رژیم جنایتکار در انظار توده‌ها مطلقا شکست‌ناپذیر می‌نمود و از سوی دیگر در ورای این فضای خمودگی و یاس در بطن جامعه ایران کشوری که از طرف ارباب بزرگ شاه (امپریالیسم آمریکا) جزیره ثبات و امنیت نام گرفته بود عنصر جدیدی در حال نضج و شکل‌گیری بود.

مبارزه مسلحانه به عنوان شکل نوینی از مبارزه و به مثابه یک ضرورت تاریخی در حرکت عناصر و گروه‌های واقعا انقلابی که از شکست شیوه‌های پیشین مبارزه درس گرفته بودند متجلی می‌شد. مبارزه‌ای که در یک پروسه کوتاه تاثیرات شگرف و همه جانبه خود را در دگرگونی فضای سیاسی حاکم بر جامعه ایران بر همگان آشکار ساخت.

با رستاخیز سیاهکل و به دنبال آن تولد سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران به زودی شبح سرخ مبارزه مسلحانه نه تنها “جزیره ثبات” امپریالیسم را دچار طوفانی بنیان برانداز نمود بلکه در صفوف محافل، گروه‌ها و سازمان‌های سیاسی موجود نیز موجد آنچنان شکافی شد که خیلی زود حساب عناصر فرصت‌طلب و اپورتونیست با محافل و گروه‌های صادق و انقلابی روشن گردید. فصل انقلاب نوینی در جنبش ضد امپریالیستی میهن‌مان آغاز شده بود و بدین ترتیب بخشی از نیروها با درک عمیق وضعیت موجود و برخورداری از عنصر صداقت و شهامت انقلابی برای تغییر چنین اوضاعی دست به کار تدارک و انجام مبارزه مسلحانه به عنوان تنها راه نیل به آزادی علیه امپریالیسم و سگ‌های زنجیری‌اش شدند.
در این پروسه به دلیل بی تجربگی و جوانی جنبش بسیاری از آنان در همان مرحله اولیه رشد و شکل‌گیری این جنبش نوین زیر ضربات دشمن قرار گرفته و خون خود را ضامن و وثیقه تداوم این روند انقلابی کردند.

گروه آرمان خلق از لرستان نیز از زمره فرزندان آگاه و انقلابی و پاک‌باخته خلق‌های ایران بودند که با تعهدی که در مقابل کارگران و زحمت‌کشان در خود حس می‌کردند در پروسه تحول فکری خود ضمن برخوردی جدی با مسائل و تجربیات مبارزاتی آن روز دریافته بودند که برای راه‌گشایی در امر مبارزه و شکست بن‌بست موجود و برای مقابله با سرکوب همه جانبه رژیم مزدور شاه باید دست به اسلحه برد و چهره جنایتکار امپریالیسم را در کشور تحت سلطه‌مان به طور واقعی افشا کرد.
این گروه متشکل از رفقا همایون کتیرایی، هوشنگ ترگل، ناصر کریمی، بهرام طاهرزاده، ناصر مدنی، حسین کریمی و چند رفیق دیگر بود و درست با درک وظایف انقلابی خود تا مقطع ضربه خوردن و دستگیری اعضا دست به طرح و اجرای چند عملیات مسلحانه از جمله دو مورد مصادره انقلابی از بانک‌های رژیم زد. در جریان این فعالیت‌ها بود که رفیق حسین کریمی در دوم فروردین سال ۵۰ در منطقه نیروی هوایی تهران طی یک درگیری مسلحانه با نیروهای سرکوبگر شاه به شهادت رسید. و این در شرایطی بود که گروه تماما می‌کوشید با چریک‌های فدایی خلق ارتباط بگیرد؛ و بالاخره نیز ارتباط این رفقا از طریق تماس رفیق فراموش نشدنی همایون کتیرایی با سازمان برقرار گردید ولی این ارتباط هنوز در مراحل اولیه خود بود که آن رفقا دستگیر شدند.

جنبش مسلحانه در این زمان در تمامی صحنه‌های مبارزه انقلابی از جمله در سیاه‌چال‌ها و بی‌دادگاه‌ها نیز آنچنان سنت‌های درخشان و خونینی را پایه می‌نهاد که حتی مزدوران جیره‌خوار امپریالیسم را به اعجاب وا داشته بود.

رفقای آرمان خلق چه در زندان‌ها و چه در بی‌دادگاه‌های رژیم جنایتکار پهلوی جلوه‌ای از روحیه تسلیم‌ناپذیری و پیکارجویی را به نمایش گذاردند؛ به گونه‌ای که تنها به عنوان یک نمونه، حماسه پایداری و مقاومت رفیق همایون کتیرایی در مقابل شکنجه‌های وحشیانه دژخیمان ساواک صفحه پر افتخار و سرخی را در تاریخ جنبش ضد امپریالیستی خلق‌های ما رقم زد تا جایی که در اکثر موارد این رفیق هنگام شکنجه‌های وحشیانه، مزدوران را حتی در حسرت شنیدن ناله خود ناکام می‌گذاشت. به زودی آوازه مقاومت و تسلیم‌ناپذیری و پیکارجویی مبارزین آرمان خلق در زندان پیچید و در این میان روحیه مبارزاتی رفیق همایون در زندان، کوشش مدام او در سازماندهی زندگی جمعی در بندها و سعی‌ای که او برای تقویت روحیه مبارزاتی رفقایش می‌نمود باعث شد که زندانیان مبارز همواره از او به عنوان یک انقلابی تمام عیار نام ببرند؛ و حتی به خاطره استقامت و پایداری همایون در زندان‌های شاه در ورزش‌های دست‌جمعی حرکتی به نام “حرکت همایون کتیرایی” نام گذاری شد و به این ترتیب زندانیان آن زمان هر روز در جریان ورزش دست‌جمعی خود یاد او را پاس می‌داشتند.

سرانجام رژیم جیره‌خوار شاه که از شکستن روحیه و تسلیم نمودن رفقا ناامید شده بود بنا به سرشت ذاتی خود در بامداد روز ۱۷ مهر سال ۵۰ رفقا کتیرایی، طاهرزاده، کریمی، ترگل و مدنی را به جوخه‌های اعدام سپرد و بدین ترتیب خلق های ایران را در غم از دست دادن فرزندان انقلابی خویش سوگوار ساخت.

آنها شهید شدند اما خلق‌های ما هیچگاه خاطره جانبازی‌ها و دلاوری‌های‌شان را در پیکار با امپریالیسم و سگ‌های زنجیری‌اش فراموش نخواهند کرد.

یادشان گرامی و راه‌شان پر رهرو باد!

متن گرامی باد خاطره رفقای قهرمان گروه “آرمان خلق” با فرمت پی دی اف از نشریه پیام فدایی شماره ۶۵