«امروز از دورانی که چریکهای فدائی خلق- به مثابه آگاه ترین و شجاع ترین فرزندان مردم رنجدیده ایران- با در پیش گرفتن راه “مبارزه ی مسلحانه، هم استراتژی و هم تاکتیک”)2( به منظور کشاندن تودهها به صحنه ی مبارزه و جاری ساختن مبارزات مسلحانه ی توده ای در جامعه، اسلحه به دست گرفته و برعلیه دشمنان مردم ایران )امپریالیست ها و سگ زنجیریشان رژیم شاه( جنگیدند، بیش از سه دهه میگذرد. اما همانطور که میدانیم، علیرغم گذشت این مدت طولانی، هنوز یاد آن “عاشقان زندگی” که “عاشقترین زندگان” بودند و به “چرا مرگ خودآگاه”، در خاطره ها زنده است؛ و این یاد و خاطره و اثرات انقلابی ای که آنان در جامعه ی ما به جای گذاشته اند، هنوز به کارگران و ستمکشان در مبارزه شان برعلیه رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی، گرمی میبخشد. شکی نیست که کسانی که در آن سال ها با صداقت و شهامت باورنکردنی با ارتجاع حاکم جنگیدند، انسان هائی بودند با همه نقاط قوت و ضعف انسانی؛ تنها فرق آنها با دیگران در آن بود که این انسان ها، همانند همه ی انسان های مبارز و برجسته ی تاریخ، امکان یافتند تا قابلیت های مبارزاتی خود را به بهترین وجهِ ممکن در خدمت پیشرفت و ترقی و تکامل تاریخ جامعه ی خود بکار بگیرند.» بذرهای ماندگار، صفحه ۱۳
از همین دسته
هماره زندگان تاریخ!
جنگ پارتیزانی نوشته ولادیمیر لنین با مقدمه‌ای از رفیق اشرف دهقانی
بگذار برخیزد مردم بی‌لبخند